365.

              Gdy została mi postawiona diagnoza, nie śmiałem robić planów dłuższych niż na kilka tygodni. Gdy zacząłem brać lek, robiłem plany już na kilka miesięcy. Teraz gdy skończyłem pięćdziesiątkę, planuję już z wyprzedzeniem kilkuletnim… Czy to tylko optymizm? Przyzwyczajenie? A może podejmowanie coraz to nowych wyzwań i stawianie „poprzeczki” coraz to wyżej?... Nie wiem i jest mi prawdę mówiąc wszystko jedno, bo jest mi z takim podejściem bardzo dobrze… ;-D