275.  Roznoszenie ulotek – wrażania… ;-D

1% podatku. Wystarczy tylko zaznaczyć na PIT-cie KRS i na kogo. Niby proste, nic nie kosztuje, ale jeśli w ciągu pięciu sekund nie powiemy wyraźnie o co nam chodzi, nikt takiej ulotki nie weźmie.

Chodziłem na swojej ulicy po urzędach, przychodniach, sklepach, więc wiem. Wszyscy patrzą na twarz, musi być uśmiechnięta i pewna siebie. Musisz być elokwentny, mówić szybko i komunikatywnie, wtedy masz szansę zainteresować swoją osobą i ulotką.

Gdy zaczynasz się pultać, wzrok klienta schodzi na ulotkę, kiwa głową i mówi przepraszam, to mnie nie interesuje, dziękuję, albo nie mam czasu. Przekonywanie ich najczęściej już nic nie daje. Straciłeś swoje pięć sekund… Nadmieniam, mowa tu o SM-owcu… ;-D

Wstyd… To poczucie musisz zostawić w domu…

Chociaż przyciska cię ono do podłogi, oczy zachodzą mgłą, musisz sobie uzmysłowić, że to biznes… Ty potrzebujesz i ty musisz walczyć na rynku o to co ci potrzeba.

Nic samo nie przyjdzie, bo nikt nie wie o twoich potrzebach. Usługa za przysługę. Musisz poprosić dla siebie, grzecznie, logicznie i szybko o to co ktoś może przekazać komuś innemu.

Ty jesteś w potrzebie, więc to ty musisz przekonać, że potrzebujesz kasy na leki, rehabilitację, sprzęt, inaczej pieniądze pójdą na schroniska dla zwierząt, kościół, fundacje, a ty będziesz musiał obejść się smakiem. Zostaniesz znów sam ze swoimi problemami…

Masz skrupuły, poczucie że coś zabierasz innym? Że z tym co masz można żyć, bo ludzie mają gorzej…

  

Jednak ty wiesz, że z powodu choroby, wydajesz więcej niż macie ty i rodzina razem wzięci… Jesteś uczciwy i sprzedajesz siebie bez blichtru i wazeliny. A fundacje mają kasę na reklamy, zatrudnienie psychologów, fachowców od wizerunku… W sumie nie wiesz, ile w tym prawdy, a ile igrania na ludzkich uczuciach…

I o to w tym wszystkim chodzi. To jest coś jak polityka, nie zawsze jasna, przejrzysta i uczciwa…

Owszem, jak najbardziej są ludzie w potrzebie. Czas ich goni, śmierć zagląda w oczy. Musimy im pomóc, jest ich wielu, bez nas nie dadzą sobie rady…

Ale reszta, skromnie żyjąca w swoich domach. Mająca czysto, mająca co jeść, telewizor, samochód. To wcale nie znaczy że świetnie sobie radzą…

To nasi bliscy, rodzina zaspokajają wszystkie nasze potrzeby na które nas nie stać. Czy to nie jest pasożytowanie na nich? Oni uczestniczą w naszej chorobie swoim kosztem, choć naprawdę nie powinni…  

Mając skrupuły powinniśmy uwzględnić w naszym życiu także i ich. Gdyby nie oni, ich poświęcenie, pomoc, już dawno byśmy ubiegali się o zasiłki i refundacje. Stracilibyśmy domy, poczucie godności, możliwość leczenia…

Prosząc o 1% podatku od obcych, prosimy o pomoc także i dla nich.

By mogli się rozwijać, normalnie żyć, pewnie patrzeć w przyszłość, a nie tylko dokładać do chorego… Wychodząc po prośbie z domu, musimy uwzględnić także i tą stronę medalu…

No i niestety, musimy w innych wzbudzić litość, by coś od nich dostać. Tak to już jest...

No, to na razie tyle o moim 1% - cie… ;-D