187.  Jak się czujesz, gdy w gabinecie lekarskim nie dasz rady założyć butów, skarpet? Gdy pomaga ci je założyć obca osoba, lekarz, siostra, w najlepszym razie żona? Gdy nie wolno ci zapomnieć zabrać ze sobą łyżki do butów, bo inaczej będziesz szedł boso?... A plan toalet miejskich w głowie?... 

Urlop bez łyżki do butów i pampersu, urlopem straconym!!!… ;-)))

To moje doświadczenia. A ja jeszcze jestem na chodzie… ;-D

Skąd czerpiemy siłę? Jak się możemy nie poddawać? Dlaczego tak optymistycznie podchodzimy do życia? Skąd u nas tyle radości, gdy życie nas nie rozpieszcza, a wręcz krzywdzi?...

Takie i podobne pytania chodzą nam czasem po głowie i nie potrafimy znaleźć na nie odpowiedzi… Powinniśmy chodzić zdołowani, z kwaśnymi minami, krzyczeć czemu, dlaczego my?

Jak ktoś jest głęboko wierzący, tak prawdziwie, to szybko znajdzie odpowiedzi na te pytania i pogodzi się z chorobą. Ale jest wielu w śród nas, którzy nie potrafią tak bezkrytycznie zawierzyć Stwórcy, Opatrzności, Losowi… Buntują się. I co wtedy?

To właśnie oni po okresie buntu, retorycznych pytań bez odpowiedzi, podnoszą się i najszybciej zaczynają, (w jakiś tajemniczy sposób), akceptować to co ich spotkało. Mówią zdrowy inaczej, jestem normalny tylko mam inne potrzeby, choruję ale istnieję… ;-D

Żartują z choroby, dostosowują się do otoczenia. Walczą, ale nie afiszują się z tym jaki to dla nich kłopot, ile to ich kosztuje wysiłku...

Po jakimś czasie, nawet rodzina i przyjaciele (jeśli ich nie straciliśmy w okresie stawiania diagnozy) przyzwyczajają się do nas, traktują jak dawniej, nie zauważają naszych ułomności.

My, niepełnosprawni, do takich sytuacji się w końcu przyzwyczajamy. Bo tak naprawdę… Nie wychodzimy poza krąg osób nam znanych i nas akceptujących. Mówię tu o mieszkańcach bloków, sklepów, osiedli.

Dlatego nas drażni, gdy ktoś obcy coś na naszym terenie zorganizuje, nie licząc się z tym, że osoby niepełnosprawne w tym nie mogą uczestniczyć. A to bramki są za małe, wstęp wzbroniony wózkom na kołach… ??? (Imprezy TVN, Polsatu, na rynku w Białymstoku, gdzie kłóciłem się z ochroną). Miało być tak pięknie, a wyszło jak zwykle?… ;-/

To nie są tylko te bariery, -mentalność, -chamstwo, -bezmyślność, które nas zatrzymują w domu… Ale nie będę tu o tym wspominać bo wiele już o tym na tym blogu pisałem…

Zobaczcie, ile ludzie mogli by skorzystać, gdyby nas nie pomijano, gdyby nas akceptowano… Ile moglibyśmy wprowadzić w ich życie radości, tolerancji, wdzięczności dla losu, uświadamiając im, że nie muszą się tak męczyć, bo nie mają takich barier jak my, a choroba ich nie przytłacza jak nas teraz. Zobaczcie, jak zmienia się światopogląd ludzi (na przykładzie naszych znajomych), którzy mają doczynienia z ludźmi chorymi, ułomnymi, niepełnosprawnymi…

Wiem to się zmienia, ale z jakim wysiłkiem, jak powoli, z jakimi trudnościami… Jeden krok do przodu, dwa do tyłu… To nie jest tylko brak funduszy, to jest brak dobrej woli...

Ileż do powiedzenia ma dla wszystkich, na przykład mój idol, - Stephen William Hawking… Bardzo wielu z nas, też może się podzielić z innymi swoimi poglądami, ideami, humorem… ;-D

Nas nie trzeba się bać, (bo nie ma czego) nawet nie tolerować, ale normalnie akceptować… Bo jesteśmy w sumie tacy sami…