402.

                Fosfor to składnik DNA i RNA… Jego główną funkcją jest wspólnie z wapniem budowanie i zachowanie silnego kośćca i zdrowych zębów. Pierwiastek ten odgrywa zasadniczą rolę w zaopatrywaniu komórek w energię. Fosfor występuje w organizmach żywych w postaci fosforanów. Fosfor, zajmuje drugie miejsce, po wapniu, pod względem zawartości w organizmie człowieka. Jest go przeciętnie 650 g, z czego 85% znajduje się w kościach i zębach. Reszta jest w krwi i różnych narządach, sercu, nerkach, mózgu, mięśniach. Fosfor współdziała z wieloma innymi pierwiastkami, lecz najczęściej łączy się z wapniem, najczęściej w stosunku 2 do 1 i wyżej.

             Nie ma takiego procesu biologicznego lub komórkowego w którym fosfor nie uczestniczył by pośrednio lub bezpośrednio. Fosfor broni komórki, gdyż wchodzi w skład związków wzmacniających otaczające je błony, lub działa jako rodzaj biologicznej eskorty towarzysząc wielu składnikom odżywczym, hormonom i innym substancjom w pełnieniu ich funkcji. Bierze także udział w uaktywnieniu witamin z grupy B, dzięki czemu mogą one wypełniać swe ważne dla organizmu zadania.

             Oprócz zdrowych kości, szkieletu, zębów, jony fosforu tworzą też we krwi w raz z tłuszczami fosfolipidy, składnik błon komórkowych. Bez fosforu organizm nie mógłby zmieniać przyjmowanych z pożywieniem białek , węglowodanów i tłuszczów w energię. Jest niezbędny do syntezy substancji o nazwie adenozynortójfosforan (ATP), której cząsteczka działa jak mikroskopijny zasilacz procesów przebiegających we wszystkich Komorkach ustroju.  

           Związki fosforu biorą udział w we wszystkich procesach związanych z przekazywaniem informacji z komórki do komórki, a więc w procesie skurczu mięśni, przenoszeniu impulsów nerwowych w mózgu na obwód ciała, oraz wydzielaniu hormonów. Odpowiednie zaopatrzenie w fosfor może poprawiać wydolność fizyczną i tłumić u człowieka zmęczenie. Jest niezbędny do utrzymania poprawnego pH krwi i nośnikiem naszej informacji genetycznej.

             Fosfor jest składnikiem tak wielu produktów żywnościowych, że właściwie nie ma potrzeby dodatkowo go dostarczać w postaci preparatów. Dzienne zapotrzebowanie na ten pierwiastek to około 550 mg. Nadmiar fosforu może powodować niedobór wapnia. Nie wolno nigdy przyjmować preparatów fosforowych bez zaleceń lekarza. W rzadkich przypadkach niedoboru fosforu, wynikających z np. chorób nerek, przewodu pokarmowego, lub rozległych oparzeń uzupełnienie go musi odbywać się pod okiem lekarza.

              Niedobór powoduje choroby kośćca, zębów, męczliwość, osłabienie utratę łaknienia. A także ból, sztywność stawów, zwiększenie podatności na zakażenia.

               Przyjmowanie nadmiaru fosforu w substancjach przez bardzo długi czas może hamować wchłanianie wapnia. Powodować drgawki, zaburzenia pracy serca, przyśpieszony oddech, kamicę nerkową, problemy z zagospodarowaniem witaminy D, magnezu. Przeciętny europejczyk przyjmuje z pożywieniem ilości znacznie przekraczające zalecane dawki. Glin zawarty w niektórych lekach na nadkwaśność może zmniejszać stężenie fosforu w organizmie. Naukowcy Szwajcarscy stwierdzili że dodawanie fosforu do pożywienia jest szczególnie korzystne u osób które doznały ciężkich oparzeń. Twierdzi się że nastolatki pijące napoje gazowane typu cola, zawierające dużo fosforu, są bardziej podatne na złamania kości. Nie wiadomo dokładnie jaki zachodzi tu proces. Czy to nadmiar fosforu, czy może piją za mało mleka które dostarcza organizmowi wapnia, ważnego składnika kości.             

               Najwięcej jest go w mleku, serach, żółtku jaja kurzego, a także w ziarnach zbóż i orzechach (wchłania się tylko w około 50%). Kaszy, płatkach owsianych, sardynkach, łososiu śledziu. Dużo fosforu przyjmujemy także z niealkoholowych napojów gazowanych, w których występuje kwas ortofosforowy. Jest także w wieprzowinie – szynce, indyku, kurczaku, ryżu brokułach, zawiera go por, kapusta, szpinak, pomarańcze, jabłka. Zawiera go sporo chleb żytni, baltonowski, herbatniki.