467. Jak na chorego na SM, to bardzo lubię słońce i dobrze znoszę upały, nawet się opalam. Wielu ludzi (nawet tych zdrowych) nie znosi upałów i najlepiej założyło by sobie klimatyzację na życie i ustawiło na niej temperaturę 18 stopni. Ja nie. Lato ma być lato, zima zimą i koniec. Tak mam. Na tej szerokości geograficznej się urodziłem... ;-)

Dobrze znoszę wysoką temperaturę, wilgotność i nie jestem meteoropatą. Cieszę się z tego dopóki mogę. Zawczasu kupiliśmy takie zacienione mieszkanie, sklepy, biura i zakłady pracy mają najczęściej klimatyzację. Więc nie narzekam.

Rozumiem ludzi chorych i starszych, oni nie bardzo mogą się dostosować do klimatu. Chociaż też często narzekają bez powodu. Polska mentalność… ;-) Natomiast dziwią mnie głosy „pięknych, zdrowych, silnych młodych ludzi” narzekających na pogodę. To wydaje mi się nie za bardzo normalne. Ja w ich wieku byłem zupełnie inny.

Pracowałem po kilkanaście godzin w szklarniach gdzie temperatura dochodziła i do 50 stopni. A potem chodziliśmy z żoną na spacery, robiliśmy wycieczki, no i w samochodzie nie było wtedy klimatyzacji... Cieszyliśmy się sobą, młodością, tym że mamy siłę i chęć. Że możemy wyjeżdżać zarabiać i prowadzić ciekawe życie.

Tak, tylko my w śród pracowników tak mieliśmy, inni po pracy padali na nos…
No cóż, może dlatego cieszę się i nie żałuję ani chwili z ówczesnego czasu. Byliśmy aktywni, żyliśmy ciekawie i mamy teraz wspomnienia jakie inni nie mają… Mam też SM, ale przyplątał się niechciany przez stres, niewyspanie, nerwy, nadgorliwość, by wszystkim dogodzić. Za późno zrozumiałem że tak się nie da, a ludzie bardzo często to bladzie.

Myślę czasem, że za czasów mojej młodości, ludzie  bardziej umieli cieszyć się i korzystać z tego co jest. Teraz większość jest roszczeniowa, zawistna byle jaka i nic im się nie chce.

Takich jak my, poznajemy dopiero na wycieczkach, za granicą, tam gdzie są ludzie pracowici, życzliwi i ciekawi świata. To tak, jakby w jednym kraju żyli ludzie o zupełnie innej mentalności, potrzebach, humorach, nastawieniu. Wielu ludzi chciało by, a nie może, to możliwe. Ale jednak ja bym z tym polemizował. Wielu ludziom się po prostu nie chce. Ja też tak czasem mam, a później żałuję że nie ruszyłem dupy i ominęło mnie coś co już nie wróci.

Unikam tego i temu staram się żyć tak jak żyję, bo zaraz mogę nie mieć siły i będę mógł tylko wspominać… Dobrze że mam co - a pomaga mi w tym te kilkanaście tysięcy zdjęć które mam w swoim archiwum.